Çocuklar, küçük yetişkinler değildir!

Çocukları ne kadar seviyoruz? Ya da nasıl seviyoruz?

İki farklı özellikle çocuk olsun. Bunlardan hangisini söylemek isterdiniz?

1- Benim çocuğum çok uslu ve hiç ağlamaz, hiç yaramazlık yapmaz, hiç sesi çıkmaz, ona kolaylıkla bakabiliyorum.

2- Benim çocuğum çok yaramaz ve sürekli ağlıyor, hep bir yaramazlık peşinde, ev hiç sessiz olmuyor, ona bakarken çok zorlanıyorum.

Hangi davranışı sergileyen çocuğumuz olsun isterdik?

Herkesin 1.yi seçeceğine eminim. Peki neden 1.yi seçiyoruz? Çocuk her zaman çocuk değil midir?

Elbette yaramazlık yapacak, elbette ağlayacak. Peki çocukları böyle kabullenmek, böyle sevmek yerine onların farklı olmalarını istemek, ne kadar doğru?

Bir yere giderken, otobüste veya bir uçakta; herhangi bir yerde, çocuk ağlıyor diye rahatsız olmak neden!
İnsanlar rahatsız olmasın diye çocuğunu oyalamaya çalışan, çocuğun ağlamaması için uğraşan annenin çabası neden!
Prensip meselesi diye çocukları kabul etmeyen oteller, restoranlar neden!
Çocukları olduğu gibi kabul etmemek neden!

Neden böyle düşünüyoruz? Niye böyle bir algı oluşturuyoruz?
Çocuk; çocuktur ve her çocuğun kendine has davranışları, özellikleri vardır.

Çocuklar yaramazlık yapar, ağlarlar. Bu onların doğası, o yüzden biz onlara çocuk diyoruz.
Çünkü ÇOCUKLAR, KÜÇÜK YETİŞKİNLER DEĞİLLERDİR!
Bunu herkes kabul etmeli.

Restoran olayına gelirsek…
Çocuk kabul etmemek ne demek!
Bu tür insanlar, sadece kendi çıkarlarını düşünen bencil insanlardır ki insan demeye bin şahit ister.
Çünkü her insan, her yetişkin önceden bir çocuktu değil mi?
Ve her çocuğun hakkı olduğu gibi yemek yiyip, karnını doyurmak onun fizyolojik ihtiyaçlarındandır.

Çocukları istemeyen biri, benim gözümde; onları döven, öldüren insafsız canilerden başka bir şey değil.
O restoranlara, o otellere, çocukları istemeyen her hangi bir yere giden, bu prensiplerde olan insanlar, bu olayı destekleyen ve haklı bulanlar; maalesef bu canilerden farksızlar.

Şunu unutmayalım ki!
Namaz kılar iken; sırtına çıkan çocukları, sırtından indirmeyen ve namazı bozmayan, çocuklara bu denli değer verip, onları seven Peygamberimizin (s.a.v) ümmetiyiz.

Bu yüzden artık düşüncelerimizi bir gözden geçirelim!!!
Çocuğun büyüsün rahatlarsın.
Çocukların derdi bitmiyor.
Çocuklar hep yaramaz.
Çocuklar sürekli ağlıyor.
Bunlar gibi daha bir çok sığ düşüncelerden vazgeçelim.
Unutmayalım; ÇOCUK, ÇOCUKTUR!